Deze keer bracht op bezoek ons bij Pierre Eerkens in Zeist.
Zoals gebruikelijk was ook aan Pierre onze eerste vraag, ‘hoe ben jij met vogels in aanraking gekomen’. Pierre zijn vader had kanaries en was lid van ‘Kleur en Zang’ in Zeist, Kleur en Zang was aangesloten bij de ABvV, was, want deze vereniging is opgeheven en de leden hebben zicht aangesloten bij ‘De Vogelvrienden Zeist’.

Pierre zijn vader hield de vogels meer voor de gezelligheid en van een gerichte kweek was toen nog geen sprake. Pierre is dus opgegroeid in een gezin waar vogels een begrip waren, en het duurde dan ook niet lang of hij had zijn eigen vogels. Hij was jeugdlid bij ‘Kleur & Zang’ en is in een later stadium overgestapt naar ‘De Ortolaan’, deze vereniging werd opgeheven en Pierre is lid geworden van ‘De Vogelvrienden Zeist’. Sinds een aantal jaren is hij daarnaast ook een gewaardeerd lid van onze vereniging.
Mits zijn werk het toelaat is hij altijd aanwezig en behulpzaam bij onze activiteiten.
Toen hij ongeveer 13/14 jaar was ging hij, samen met een vriendje, op de woensdagmiddag naar dierenhandel Lekkerkerk in Doorn, om naar de dieren en in het bijzonder naar de vogels te kijken. Beiden hadden ze een paar centen in hun zak en dit bedrag bepaalde of er en wat voor vogel(s) er gekocht werd(en).

Thuis was er achter het huis een volière en Pierre had inmiddels zijn eerste kleurkanaries
aangeschaft om gericht mee te gaan kweken. Het waren Dominant witte kanaries. In de serre die aan het huis gebouwd was werd met acht koppels gekweekt in twaalf broedkooien
Dit waren de kooien van Fauna, toen heel actueel en de meesten van ons hebben deze kooien
gehad of hebben ze nog steeds. De reden dat er in twaalf broedkooien met maar acht koppels werd gekweekt is, dat de vogels niet eerder dan begin april naar buiten konden, dus de ruimte was nodig voor de jonge vogels.

Nu heeft Pierre een mooie volière, voor een groot gedeelte gebouwd met roestvrij staal, achter in de tuin, waar op dit moment de Recessief witte kanaries nog in zitten. Kweken doet hij binnen waar hij een en twintig broedkooien heeft en vier vluchten.
Pierre heeft iets met de kleur wit, na de Dominant witte is hij overgestapt op Recessief wit, hier
kweekt hij nu al een aantal jaren naar volle tevredenheid en met succes mee.
Naast de Recessief witte kanaries kweekt hij ook met Yorken en hoe kan het ook anders, ze zijn wit. We zeiden het al ‘Pierre heeft iets met wit’ ook hun hond is wit van kleur. Maar in het verleden heeft hij ook zeer succesvol gekweekt met Goudvinken

, van twee koppels kreeg hij zestien jongen, echter van een lang leven mochten deze vogels niet genieten.
Op enig moment waren ze uit het nest gegooid en was het einde verhaal.
Het is half februari als wij bij Pierre zijn, dit betekent dat de voorbereidingen voor de kweek zijn gestart. Als hij de kanaries naar binnen haalt en in de broedkooien zet geeft hij ze gelijk het maximaal aantal lichturen, hier heeft hij goede ervaringen mee. Zoals zo velen onder ons heeft hij ook last van bloedluis gehad, gelukkig heeft hij dit momenteel goed onder controle. Maar, hij blijft alert en met Parasita, van Bogena, houdt hij de zaak aardig in de hand.
Elke kanarie krijgt hier een drupje van achter op de kop, verder smeert hij de zitstokken aan de uiteinden in met schapenvet, dit is een stevig, zuiver en vast vet dat hij koopt in de Apotheek. De luizen lopen hierop vast en krijgen hierdoor geen kans om verder te gaan en kunnen dus niet bij de vogels komen. Maar, zegt hij,

het blijft van groot belang om de blijven observeren en te controleren, doe je dit niet dan kan het zomaar te laat zijn.
Ook doet hij ter bestrijding van de luis knoflookpoeder door het eivoer. Een discussie tussen Ruth en Pierre over het feit of die witte York nu wel of geen pop is resulteerde erin dat de bewuste vogel uitgevangen werd om door hen beide te controleren. Deze vogel was sneller dan hen beide en vloog de kweekruimte in, normaal is dit geen enkel probleem, alleen nu stond er achter de luxaflex een raam een klein stukje open. U snapt het al, weg vogel, maar toen we weg wilden gaan zat hij in de tuin in een boom en nu maar hopen dat hij weer in het hok komt.
Gelukkig, toen wij eenmaal thuis waren ging al snel de telefoon, het was Pierre de vogel was gevangen en zat weer in het hok. Wij wisten toen nog steeds niet of het nu een pop of een man is. Onze slotvraag ‘wat vindt je van onze vereniging en wat kan of moet er anders of zou je willen verbeteren’. Pierre voelt zich thuis bij onze vereniging en is ervan overtuigd dat iedereen zijn beste beentje voor zet om het ook voor de ander plezierig te maken. Ook deze keer waren wij weer te gast bij een positief ingesteld lid van onze vereniging en een echte liefhebber van de vogels.